Her 14 Şubat geldiğinde gerek haber bültenlerinde, gerekse sosyal medya hesaplarında sevgililer gününün aslında nereden geldiğine, sevgililer gününün önemine, sevgililer gününün yasaklanması gerektiğine veya sevgililer gününde sevgilinize ne tür hediyeler almanız gerektiğine dair haberler ve paylaşımlar yapılır.  Herkes konu hakkında fikrini söyler; kimi kapitalizmin bir oyunu der, kimi kutlamayın der, kimisi de aldırış etmez; boş iş gözüyle bakar.. Peki bu tartışmaların ışığında sevgililer gününe ne anlam yüklemeli?!

Esasında bu anlam çiftlere göre değişiklik gösteriyor. Çiftlerin yaşayış biçimi, birbirlerinden ve ilişkilerinden beklentileri çok önemli.. Şöyle ki;

• Eğer sevgilin senden pahalı hediyeler bekliyorsa, ona pahalı hediyeler almalısın. Çünkü sen böyle bir kadını seviyorsun...
• Eğer sevgilin hiçbir hediye almasan da olur, bana sevdiğini söyle yeter diyorsa, ona sevdiğini söylemelisin. Çünkü sen böyle bir kadını seviyorsun…

Gördünüz mü? İnsanları ne kadar kolay gruplandırdım değil mi? Fakat insanlar, ilişkilerini bu şekilde gruplara ayrılacak kadar basit yaratıklar değil!

• • Kimi ilişkide beklentiler para üzerine kurulu, kimisi sevgi üzerine.
• • Kimi ilişki başkalarının düşüncelerinden çok fazla etkilendiği için hediye alma zorunluluğu vardır, kimisinde böyle bir zorunluluktan söz edilemez.
• • Kimi ilişkide hediyeleşme zorunlu tutulan bir işmiş gibi anılır, kimisinde gereklilikten çıkıp zevk ve eğlence haline gelmiştir.
• • Kimi ilişkide alınan hediyenin parasına bakılır, kimi ilişkide hazırlanan hediye için değerlendirme kıstası o hediyenin oluşturulması için harcanan zamandır. (Belki de günümüzde paradan çok, zaman daha değerlidir).
• • Kimi ilişkide “hediye almasak da olur, ama yine de alalım”dır. Kimi ilişkide de “hediye de neymiş, bunlar kapitalizmin oyunları”dır
• • Kimi ilişkide aşk ya da paranın önemi hiç konuşulmamış, kimisinde sürekli bunlar konuşuluyordur
• • Kimi ilişki birbirine zarar vermek üzerine kuruludur, kimi ilişki de bir kez gelinen şu dünyada mutlu geçen hatıralar biriktirmek üzerinedir…

Gerçek şu ki; insanlar birbirinden farklı! Oluşturduğu ilişkiler de!

Kimi sevgili hediye alınmasa da mutlu, kimisi alınan hediyeye çok para verilmiş diye fazlasıyla mutlu değil, kimisi de hediyenin ucuz olmasından dolayı mutsuz. Bu düşünülenlerin hiçbiri yanlış değil! Ve ayrıca hiçbiri de doğru değil! Bu durum tamamen insanların yaşam tercihleriyle alakalı.

Birbirinden tamamıyla farklı insanların yaşadığı şu dünyada, sevgiyle mutlu olabilen insanlar da var, parayla ya da mevkiyle mutlu olabilen insanlar da. Sevgi, para, mevki.. İçerisinden birini önemli görüyorken bu konu üzerine tarafsız bir yorum yapabilmek mümkün mü? Sevgiyle mutlu olan birisinin parayla mutlu olanları eleştirmesi doğru mu? Parayla mutlu olabiliyorsa olsun değil mi? Başkasının mutluluğuna neden engel olalım?

Sevgililer gününde pahalı hediyelerin alınması aslında belki parayla mutlu olmaktan ziyade, sevginin parayla gösterilmesi durumu mu oluyor? Ya da ilişki dışındaki insanların düşüncelerinin çok önemsendiği bir ilişkide, diğer kadınları kıskandıracak bir hediyenin erkek tarafından eşine alınması o kadını düşündüğünün ve sevdiğinin bir göstergesi olabilir mi?

Ben hediyeleşmelerin ve genel olarak sevgililer gününün sevgiyle geçmesi gerektiğine inananlardanım. Ekonomik güce göre hediyeleşmenin de güzel olduğuna inanırım. Özellikle o hediyeyi kendi ellerinizle, uğraşarak yapmışsanız..

Ancak işte bahsetmeye çalıştığım gibi; İnsanlar farklı! Sosyal medyada ya da haberlerde bahsedildiği kadar basit değil bu iş. Kimisi 14 Şubat’ta sözlerle, düşüncelerle ve uğraşılarak hazırlanmış hediyelerle örülmüş sevgi yoğun bir gün isterken, kimisi de para ve mevkiyle anlatılmaya çalışılan sevgi dolu bir gün geçirmek istiyor.

Bana kalırsa sevgililer gününü, başkalarının düşüncelerini önemsemeden, sevgililer gününde şunlar şunlar yapılır diye bu günü kurallaştırmaya çalışanlara aldırış etmeden, kendi istediğiniz gibi, sevgilinizin istediği gibi özgürce ve birlikte kutlayın.. Bugün sevdiğinize pahalı ya da fiyatı uygun bir hediye vererek (ya da hediye hazırlamadan) onu sevdiğinizi hissettirecek bir şeyler yapın. Gerisini de boşverin :)

Okumaya ve okumuşlara dair... Arthur 'un okumak ve dil üzerine düşüncelerini derlediği bir felsefe kitabı.. Kitabı okurken bir bölümünde sizin de kendinize sormanız gereken bu soruyla karşılaşıyorsunuz.. Kitapta anlatılan o kadar şey arasında en çok ilgimi çeken yazarın kendi tabiriyle "cahillerin okumuşlara borçlu olduğu saygı" tabiri oldu.

Yazarın düşüncelerinin bu kadar yoğun olduğu felsefe kitaplarını severim. Sayfaları okurken idrakine vardığınız düşünceleri kendi içinizde eleştirme ve kendinizle tartışma imkanı buluyorsunuz.

Çok okunan eserler mi? Yoksa kaliteli eserler mi? Okumak ve okumayanla okuyan arasındaki fark.. Dilin kullanışı ya da dilde sadeleşmenin anlamsızlığı ve sonuçları.. Hepsini tartışmış Schophenhouer..

Arthur Schophenhouer kitabın ilk sayfalarında rağbet gören kalitesiz eserlerle, rağbet görmeyen kaliteli eserlerin karşılaştırılmasını yaparken sırf para kazanmak için yapılan eserlere karşı eleştirisini şu şekilde dile getiriyor.

"Varsın cebinizde daha az para olsun ama daha saygın olun, cahillerin para kesesine selam durup temenna etmek yerine bırakın karşınızda bayağılıklarını hissetsinler!"

Sonrasında eğitimle ilgili fikirlerine yer veriyor yazar;

"Eğitimin niteliğini iyileştirmek için uygulanması gereken kurallar;

1) Yirmi yaşından önce kimsenin üniversiteye gitmesine izin verilmemelidir.

2) Üniversitedeki ilk yıla bütünüyle felsefe tahsis edilmeli. Bu derslere devam zorunluluğu şart koşulmalı ve bir kural olarak eklenmelidir."

Yazar daha sonrasında şunları söylüyor:
"Silah uzmanlığının her kim olursa olsun cahillerin alimlere borçlu olduğu saygıyı zayıflattığı bahsi diğerdir."

Burada Arthur cahillerin alimlere bir saygı borcu olduğundan bahsetmiş. Ben bu düşünceye katılmıyorum. Kitap içerisindeki eleştirel hava göz önüne alınırsa okumayanların bir nebze olsun suçluluk duygusu hissetme gerekliliği savunulabilinirse de bir insanın okumamış olmaktan dolayı alim kesime saygı duyma zorunluluğu olduğunu düşünmüyorum.

"Çeşitli dillerin öğrenilmesi sadece dolaylı değil fakat aynı zamanda doğrudan irfan edinme yoludur ve fevkalade müessir (etkili) olan entelektüel bir yoldur.

Belli bir dildeki her bir sözcük için öteki dillerde tam bir karşılık yoktur; dolayısıyla bir dilin sözcükleriyle anlatılan bütün kavramlar başka bir dilin sözcükleriyle ifade edilen kavramlarla tam olarak aynı değildir." diyor ve sonrasında yabancı dilin, kendi dilimizde ifade edilemeyen kelimelere sahip olması dolayısıyla bir olayın kavranmasında yardımcı olduğunu söylüyor. Bu konuyla ilişkili;

"Meramını, maksadını tam ifade etme derdindeki herkes dilde saflık yanlısı ukalaların hırlayıp havlamalarına kulak asmaksızın yabancı sözcükleri kullanacaklardır." diyor.

Bu konu üzerine, dilde sadeleşmenin bir zamanlar Türk edebiyatında da istenen bir olgu olduğu aklıma geliyor. Dilde sadeleşme isteğinin hak verilecek tek amacı "halkın yazılan metinleri anlamasını sağlamak"tır.

Yazılan edebi eserlerin halk tarafından anlaşılabilmesi uğruna hayata geçirilen dilde sadeleşme akımının amacında ne kadar başarılı olduğu, bugünkü ülkemiz kitap okuma oranlarına bakıldığında tartışılır bir hale geliyor.

Ayrıca dilde sadeleşme olgusunun bir konunun ifade edilmesinde, dilde alternatifi olmayan kelimelerin ortadan kaldırılması edebi eserlerin kalitelerinin düşmesine ve yazarın ifade yeteğinin kısıtlanmasına neden olması edebiyat üzerine olumsuz etkileri olarak göze çarpıyor.

Schopenhauer kitabında edebi eser çevirilerinin de bu nedenle (zorunlu olarak) eksik olduğunu savunuyor. Çevirileri bir resmin kopyasına benzetiyor ve hatta daha ileri giderek çevirilerin gerçeğinin yerine "nohuttan çekilme kahve"ye benzediğini söylüyor.

Her iki dile de hakim olmadan yapılan çevirileri papağan gevezeliğinden çok da farklı olmadığını dile getiriyor. Ve şunu söylüyor;

"Çünkü bir kimsenin kullandığı deyimin özgünlüğü ve her ifadenin yerli yerine oturuşu seçkin bir zekânın şaşmaz bir belirtisidir."

Schopenhauer kitabında tarih ile ilgili bölümde ise bir ulusun tarih bilincine sahip olmasının gerekliliğiyle ilgili de şunları dile getiriyor;

"Akıl melekesi insan için neyse tarih de insan soyu için odur. Bu meleke sayesinde insan hayvanlar gibi algının dar şimdisiyle sınırlanmaz, fakat aynı zamanda onun irtibatlı olduğu ve içinden çıktığı kıyas kabul etmez derecede daha geniş geçmişi de bilir. Ve o (insan) şimdiyi doğru ve gerçek bir şekilde ancak böyle anlar ve ayrıca gelecekle ilgili sonuçları da ancak böyle çıkarabilir.


Buna karşılık bilgisi teemmülden (düşünmeden) yoksun olduğundan algıyla dolayısıyla şimdiyle sınırlı olan hayvan, insanlar arasında evcilleştiğinde bile bilgisiz, anlayışsız, akılsız, çaresiz ve muhtaç dolaşır. Kendi tarihini bilmeyen ulusun durumu da buna benzer; o da şimdinin geçmişle irtibatını kuramadığı ve onu buradan hareketle açıklayamadığı için kendisini ve içinde bulunduğu zamanı anlayamaz, hele geleceği hiç öngöremez. Bir millet ancak tarih sayesinde tam olarak kendinin idrakine varabilir."

Bir ulusun tarih bilmesinin ulusu oluşturan bireyler arasında ortak bir bilinç oluşturacağını ve bu toplumun ancak bu sayede bir bütün haline gelebileceğini savunan Schopenhauer'un bu düşünceleri ülkemizin ayrışmaya yatkınlığını hatırlatıyor bana.

Acaba bu ayrışma hevesimizin, ortak tarih bilincimizin sadece Çanakkale Zaferi ve İstanbul'un Fethi'yle sınırlı kalmasından mı ileri geliyor? Ben dahil, acaba kaç kişi kendi tarihimizi gündemdeki olayları doğru şekilde yorumlamaya yetecek düzeyde biliyoruz?

Belki halkı tümden tarih bilgisiyle bezemek mümkün değil. Ancak ülke yönetimi üzerine söz hakkı olan millet vekillerinin tarih bilgisinin sınanması gerektiğini düşünülebilir. En basit yöntemle millet vekili adayı olunabilmesi için donanımlı ve bağımsız bir kurul tarafından hazırlanmış bir tarih sınavına girmeleri zorunlu tutulabilir.

Belki bu sayede dünya gündemini iyi kavrayabilen, birbirleriyle atışmak yerine devlet ve millet yararına politikalar üretme gayretinde olan politikacılardan oluşmuş bir millet meclisine kavuşabiliriz.

Facebook, twitter, instagram, swarm, snapchat, foursquare gibi sosyal paylaşım sitelerini kullanan kişi sayısı gün geçtikçe artış gösteriyor. Son verilere göre facebook'un aktif kullanıcı sayısı 1,4 milyarı aşmış durumda. Twitter 550 milyon iken, instagram 320 milyon aktif kullanıcıya hizmet sunuyor.

Facebook ve twitter gibi geçmişi eskiye dayanan sosyal paylaşım sitelerinin yanında, bu siteler kadar uzun bir geçmişi olmayan; yeni olarak niteleyebileceğimiz birçok sosyal paylaşım sitesi de yakın geçmişte açıldı. Bunların başında son zamanda hızlı bir yükseliş gösteren vine ve instagram geliyor. Bunlar dışında swarm, snapchat gibi sosyal paylaşım siteleri de yeni açılmış ve oldukça ilgi görmüş sosyal paylaşım siteleri olarak göze çarpıyor.

Yeni açılan sosyal paylaşım siteleri de (tıpkı diğer köklü paylaşım siteleri gibi) gün geçtikçe üye sayılarını artırmakta ve daha fazla kitleye ulaşmaktalar. Sosyal paylaşım sitelerindeki bu genişleme bazı gizlilik problemlerinin ortaya çıkmasına neden oluyor.

Büyük bir kullanıcı kitlesine ulaşmış olan bu sektör, günümüz itibariyle kullanıcılarının özel paylaşımlarıyla oluşturulmuş büyük bir bilgi bankası haline dönüşmüştür. Sosyal medya kullanıcılarının yaptıkları birçok paylaşımın herkesçe görülebilecek paylaşımlar olması da kullanıcılar için büyük bi' risk taşıyor.

Bu bilgi bankası sayesinde sizin profilinizi ziyaret eden herhangi biri geçmişte paylaştığınız tüm paylaşımları görebiliyor. Hal böyle olunca geçmişte kalmış, kimseye ulaşmaması gereken bir takım yazılar.. Eski sevgiliyle ilgili yazılar, resimler...

Siyasi görüşünüzü ön planda tutmak istemediğiniz halde eskide kalmış siyasi paylaşımlar... Gençliğinizin verdiği düşüncesizlikle yazmış olduğunuz küfürler, eleştiriler ya da öğrenilmesini istemediğiniz aklınıza gelebilecek herhangi bir bilgi, fotoğraf ya da video sizin gözünüzden kaçarak başka kişilere ulaşabiliyor.

Bunun önüne geçebilmek içinse geçmiş paylaşımların tek tek silinmesi ya da gizlilik ayarlarının değiştirilmesi gibi önlemler alınabilir. Ancak paylaşımların silinmesi zahmetli olurken çoğu sitede ise gizlilik ayarları yetersiz kalmaktadır. Bu yüzden en kolay yol hesabı silip yeni bir hesap açmak ya da hesabı silerek sosyal medya ortamından tamamen uzaklaşmaktır.

Sosyal paylaşım sitelerinde bahsettiğim kullanıcı sayısındaki artışın yanı sıra, paylaşılan bu bilgilerin ve üyeliklerinin silinmesini isteyen çok sayıda kullanıcı var. Özellikle Google aramalarında yüksek rakamlara ulaşan "facebook hesap silme, twitter hesap silme, instagram hesap silme, swarm hesap silme, snapchat hesap silme, foursquare hesap silme" gibi aramalardan hareketle aslında birçok kişinin hesaplarını kapatmak istediğini görüyoruz.

Ancak sosyal paylaşım sitelerindeki hesaplarını kapatmak isteyen kullanıcılar ne yazık ki sitenin menülerine güzelce gizlenmiş olan hesap silme bağlantısını ararken zorlanmakta ve çoğu sitede "hesap dondurma" sayfalarına yönlendirilmektedir. İşte bu konuda, kullanıcıların hesap silme işlemlerini kolaylaştırmak adına kurulmuş bir site var.

Bu sitede hesap silme bağlantısı ararken sitede kaybolan kullanıcılar için "sosyal paylaşım sitelerinin hesap silme bağlantıları" paylaşılmakta, hesap silerken dikkat edilmesi gereken konular hakkında bilgiler verilmekte ve ayrıca yayınlanan yazılar yardımıyla hesabını silememiş olan kullanıcılara e-posta aracılığıyla destek verilmektedir.

Siz de facebook, instagram, twitter, swarm, snapchat, foursquare, tumblr, linkedin, outlook, hotmail, gmail, google plus, skype, ask.fm vb. sitelerdeki hesaplarınızı kalıcı olarak silmek istiyorsanız, buraya tıklayarak bahsettiğim siteye ulaşabilirsiniz.

Bundan sonraki hesaplarınızda ve yapacağınız paylaşımlarda bahsettiğim konuları dikkate almanız dileğiyle.. İyi paylaşımlar :)

Hepimizin yoğun bir şekilde bir şeylerin peşinde debelendiği bu hayat koşuşturmasında sevdiğimiz ve hayatımızda önemli bir yeri olan insanları arayıp sormayı unutuyoruz. Neler yaptığını merak etsek de ya arayıp sormak aklımıza gelmiyor ya da üşenip erteliyoruz.

Peki ben kimi aradım?

Onunla birlikte yaşadığım bir anı var mı?

Telefon konuşması nasıl geçti? Kuzenim neler yapıyormuş? İyi miymiş bakalım?

İyi ki de aramışım!